Nasaan ba talaga ang langit inay?

Hawak-hawak ang puting plastik na parihaba. Nanginginig ang kamay habang nakapako ang tingin sa dalawang pulang linyang naka marka sa gitna. Tumingin ang dalagita sa binata. Napaluha. “Bibili pa ako ng isa,” wika ng binatang puno nang pagdududa at takot ang mukha. Nagmamadali itong lumabas ng bahay. Sumakay ng motor. Iyon ang huling tagpo sa gunita ng dalagita, humagibis papalayo sa kanilang mag-ina. Madalas na napapabalikwas, baka sakaling magbalik. Bigo.
 
 

Masikip. Madilim. Nababalutan ng tubig ang lugar ngunit sapat naman ang init para hindi ginawin ang hubad kong kabuuan. Halatang hindi pa ganap na handa ang katawan para dalhin ang isang tulad ko. Hindi rin ako sigurado kung handa na ang puso’t isipan. Kahit tahimik dito sa loob alam ko – ramdam ko , produkto lamang ako nang mapangahas na pagnanasa. Nararamdaman ko ang iyong nararamdaman. Kasiyahan. Galit. Takot. Lungkot. Tila ba ang pising nakakabit sa aking tiyan patungo sa kung saan ang may dahilan para maintindihan kita. Para maramdaman kita. Minsan nga sinabi mo “ Walang bayag ang tatay mo. Iniwan ako.” May bigat ang bawat kataga. May pinanggagalingan ang bawat luha. Dagli akong napatingin sa pagitan ng aking mga hita , mayroon ako, hindi kalakihan pero sapat na siguro para hindi ka iwanan.

 

Ang iyong sinapupunan ang aking naging pansamantalang tahanan. Madalas hindi sapat ang nutrisyong ating pinaghahatian. Pero ewan ko ba. Pakiramdam ko ito pa rin ang pinakaligtas na lugar sa mundo. Ang kalingang binibigay nito ang nagsilbi kong nutrisyon. Ang proteksiyong pinagkakaloob nito ang nagsilbing dahilan para maramdaman ko ang iyong pagmamahal.Bagay na akala ko ay totoo.

 

Lumipas ang mga araw , unti-unti kong nararamdaman ang pagsikip ng lugar. Siguro kasi lumalaki na ‘ko. O siguro kasi nararamdaman ko na hindi mo gustong nandito pa ako. Imbis na bitamina ay puting tableta ang iniinom mo araw-araw. Ang bawat lagok ng isang piraso nito ang nangusap sa akin ng iyong pagkamuhi. Nang iyong galit at pighati. Ilang oras matapos mong inumin ang mga maliliit na puting tableta ay unti-unti ko ng nararamdaman ang sakit. Parang pinupunit ang aking balat. Parang sinusunog ang aking mga buto ,parang iniipit ang aking mga laman, parang sinasakal ang aking leeg. Bumibilis ang aking paghinga. Bumibilis ang tibok ng aking puso. Masakit. Sobrang sakit. Pero wala na palang mas sasakit pa noong malaman ko na pinagsisihan mo na nabuo ang isang tulad ko. Sakit na hindi kayang ilarawan ng salita. Sakit na walang katulad. Sakit na kumikitil sa pag-asa kong maging kabalikat mo. Sana. Sakit na tanging luha na lamang ang kaya kong itugon. Sa akin ka sana huhugot ng lakas at pag-asa para makabangon.

 

Gusto kong malaman mo na pinilit kong lumaban para mabuhay — kahit ayaw mo. Matigas ang ulo ko. Masisisi mo ba ako kung gusto kong makita ang mukha mo , ang mga mata mong nakatingin sa akin, ang matatamis mong ngiti. Masisisi mo ba ako kung gusto ko lamang maramdaman ang mga labi mong dumadampi sa aking noo bago matulog sa gabi. Pangarap kong matawag kang “inay” , pangarap kong marinig iyon ng dalawa mong tainga. Pangarap kong maramdaman na bukod sa loob ng iyong tiyan mayroon pang ligtas na lugar sa mundo – sa bisig mo. Pinilit kong lumaban para mahalin ka. Gusto kong maramdaman mo iyon. Sana binigyan mo ako ng pagkakataon.

 
Kasabay ng paglaki ng iyong tiyan ay ang paglaki ng galit sa iyong puso. Gayunpaman , pinili ko pa ring pakinggan ang bawat tibok nito kahit nakabibinging galit lamang ang aking naririnig. Ang sarap kasing malaman na minsan nagsasabay ang pintig ng mga puso natin kahit magkaiba ang sinasabi. Isang araw habang tahimik kong binibilang ang tibok ng puso nating dalawa ay biglang may kung anong sumakit sa aking dibdib. Hindi ko alam na umiinom ka na naman pala ng puting tableta. Bumilis ang tibok ng aking puso. Sobrang bilis. Dahan-dahang bumabagal. Uminom ka pa ng dalawa. Lalong bumabagal. Bahagyang tumitigil. Tinungga ang ilang pirasong tableta kahit walang tubig. Mahal kita. Ako’y napaiyak sa sakit. Kulay pula ang luhang lumabas sa aking mata. Humihina na ang kaninang mabilis na tibok. Lalong bumabagal. Nawawala. Nawala.

 
 
 

Nasaan ba talaga ang langit inay?

   

Sabi nila ang mga sanggol daw ay mga anghel na galing sa langit. Hindi ko naman akalaing babalik pala agad ako ‘don.

   
   

Magkikita pa kaya tayo?

 
   
   
Sana.
   
   

Ang maikling kwentong ito ay aking opisyal na lahok sa Saranggola Blog Awards 2013 .
   

P.S. Salamat kay tay J.kulisap sa pag-iisip ng magandang title at pag proofread ng aking akda sa loob lamang ng 3 minutes and 35.67 seconds.  lol