Tinuruan ako ng mga luntiang damo

Minsan gusto kong takasan ang mundo at humanap ng lugar na matataguan. Lugar kung saan maaari akong maging ako ng walang pagaalinlangan. Lugar kung saan lahat ng problema’y maaring takbuhan. At sa aking paghahanap natagpuan ko ang isang damuhan. Umupo ako dito , nag-isip ,nagbulaybulay habang nakatulala sa kawalan. Naalala ko noong ang mga pangarap ko ay kasing taas pa ng lipad ng saranggola sa kalangitan. Malaya. Matayog. Walang takot. Ngunit habang ito’y bumubulusok paitaas ay nararamdaman kong ang lubid na nagdurugtong sa aking mga pangarap ay nababanat at ang bawat hibla ay patuloy na rumurupok. Pinilit ko itong isalba ngunit sa aking hinuha ay huli na. Napatid ang lubid bago ko pa ito bitawan.

Nilapat ko ang aking likod sa damuhan. Humiga at pinakiramdaman ang kapaligiran.  Tahimik. Payapa . Tila bang  ako ay nasa silid-aklatan na may mahigpit na laybraryan. Sa gitna ng nakabibinging katahimikan ay lalo kong narinig ang boses ng aking puso. Malakas ang bawat panaghoy na ako bilang tao ay napapagod din at nasasaktan. Pakiwari ko’y kahit pa ang buong panitikan ay hindi kayang ipaliwanag ang bigat ng aking nararamdaman. Para akong galunggong na iniahon mula sa karagatan. Pumipiglas , nahihirapan at pinipilit na lumaban. Ngunit sa  huli wala ring kahahantungan kundi kamatayan. Kamatayan ng pangarap .Kamatayan ng pag-asa.

 Kasabay ng pagpikit ng aking mata ay ang pagpatak ng luhang dahan-dahang dumudulas sa aking pisngi. Gusto kong sumigaw ng mas malakas pa sa tinig ng mga kulisap. Gusto kong umiyak at sabihing hindi totoo ang bawat ngiting nasisilayan nila sa aking mga labi. Pagod na akong magpanggap na bayani na kailangang laging malakas at matapang. Pagod na akong mabuhay sa kasinungalingan.

Habang ang luha sa mata ay pinupunasan ay napansin ko ang paggalaw ng mga damo sa di kalayuan. Aking napuna kung papaanong ang bawat isa ay sumasabay sa direksiyon ng hanging dulot ng amihan. Isang larawan na ang buhay ay hindi dapat laging nilalabanan bagkus ay dapat ding sakyan at sabayan. Ayoko nang isipin ang maligno ng nakaraan. Ayoko nang isipin ang aking mga kabiguan. Ang tanging nais ko lamang ay ang kagawaran ng kapayapaan . Kapayapaang walang ibang makapagbibigay kundi tanging sarili ko lamang.

Sa saglit kong pananatili sa luntiang damuhan ay binigyan ako nito ng pagkakataon upang makita ang mga bagay na nilagpasan ng aking paningin.Hayaan mong tangayin ka ng buhay kung saan ka nito gustong dalhin. Hayaang mong masaktan ka sa mga bagay na minsang nakapagpasaya sa iyo sapagkat isa itong patunay na kung gaano ka kalalim masaktan ay ganun ka kalalim magpahalaga. Hayaan mong turuan ka ng mundo na umiyak kung kinakailangan. Hayaan mong turuan ka ng buhay sa bawat paraang alam nito dahil ang bawat aral at karanasang ipapatikim sa iyo ng mundo maging masarap man ito o mahirap ay ang huhulma ng iyong pagkatao. Para sa huli hindi ka magsisi na ang taong nabuo sa iyong mga pinagdaanan ay ang parehong tao na gusto mong maging ikaw.

*end*

ang akdang ito ay nagkamit ng ikalawang karangalan sa Bagsik ng panitik ng Damuhan.